گل من گریه مکن...
گل من گریه مکن...
که در آئینه اشک تو غم من پیداست!
قطره اشک تو داند که غم من دریاست.
گل من گریه مکن ...
سخنی از اشک مخواه...
که سکوتت گویاست .
از نگه کردنت احوال تو را می دانم...
دل غربت زده است؛
بینوایی تنهاست .
من و تو می دانم؛
چه غمی در دل ماست...
گل من گریه مکن!
اشک تو صاعقه است...
تو به هر شعله چشمان ترم می سوزی.
بیش از این گریه مکن؛
که بدین غمزدگی بیشترم می سوزی .
من چو مرغ قفسم!!
تو در این کنج قفس بال و پرم می سوزی ...
گل من گریه مکن...
که در آئینه اشک تو غم من پیداست...
قطره اشک تو داند که غم من دریاست...
دل به امید ببند؛
نا امیدی کفر است؛
چشم ما بر خرد است؛
زتبسم مگریز؛
در دندان تو در غنچه لبها زیباست...
گل من گریه مکن!
نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد ! نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت... ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم؛ سوتکی سازد... گلویم سوتکی باشد؛ بدست طفلکی گستاخ و بازیگوش و او یک ریز و پی در پی دم گرم خودش را ... در گلویم سخت بفشارد و خواب خفتگان خفته را آشفته سازد بدینسان بشکند دائم سکوت مرگبارم را...