نی نامه:
بشنو از نی چون حکایت می کند
از جداییــها شکــــایت می کنــــد
کز نیستـــــــان تا مرا ببریده اند
از نفرینــم مرد و زن نالیـــده اند
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویـــــــــــــم شـرح درد اشتیـــاق
هرکسی گودور ماند از اصل خویش
باز جویــــــد روزگــــــار وصل خویش
من به هــــــر جمعیتی نالان شدم
جفت بد حالان و خوشحالان شدم
هر کسی از ظن خود شد یار من
از درون من نجست اســــــرار من
سر من از نـــــــــاله من دور نیست
لیک چشم و گوش را ان نور نیست
تن زجان و جان زتن مستـور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست
اتش عشق است کانـــــــدر نی افتاد
جوشش عشق است کاندر می افتاد
نی حریف هر که از یاری برید
پرده هایش پرده های ما درید
همچـو نی زهــــری و تریاقی که دید
همچو نی دمساز و مشتاقی که دید
نی حدیث راه پر خون می کنـــــد
قصه های عشق مجنـون می کند
محرم این هوش جـز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست
در غم ما روزها بیگـــاه شد
روزها با سوزها همراه شد
روزها گـــــر رفت گور و باک نیست
تو بمان ای انک چون تو پاک نیست
هر که جز ماهی زآبــش سیـــــر شد
هر که بی روزی است روزش دیر شد
در نیابد حال پخته هیچ خـــام
پس سخن کوتاه بایدوالسلام
برای همیشه بهارم:شیما
گل من گریه مکن...
گل من گریه مکن...
که در آئینه اشک تو غم من پیداست!
قطره اشک تو داند که غم من دریاست.
گل من گریه مکن ...
سخنی از اشک مخواه...
که سکوتت گویاست .
از نگه کردنت احوال تو را می دانم...
دل غربت زده است؛
بینوایی تنهاست .
من و تو می دانم؛
چه غمی در دل ماست...
گل من گریه مکن!
اشک تو صاعقه است...
تو به هر شعله چشمان ترم می سوزی.
بیش از این گریه مکن؛
که بدین غمزدگی بیشترم می سوزی .
من چو مرغ قفسم!!
تو در این کنج قفس بال و پرم می سوزی ...
گل من گریه مکن...
که در آئینه اشک تو غم من پیداست...
قطره اشک تو داند که غم من دریاست...
دل به امید ببند؛
نا امیدی کفر است؛
چشم ما بر خرد است؛
زتبسم مگریز؛
در دندان تو در غنچه لبها زیباست...
گل من گریه مکن!